Uncategorized
ELIF SAYDAM – NO R.E.M.

.

The car was the first thing I saw.

It read like a half eaten sentence, filling a residential sidewalk with bumper hanging. It was expensive, matte gray, out of place, as if it had snaked its way through incomes not its own and here was its inevitable end: busted and murderous. Had I known I might have stopped to check its oil, maybe see if the back blinkers still worked. My mother would’ve felt bad for this object, with all its sad attentions, and how the bodies flew over it and around. Maybe after checking its function I would’ve announced that the car was now named Flower and that it should be fixed to transport children. I’m not sure because I also know that my rage center would’ve gasped on and it maybe would’ve suffocated me in the moment I held its promise. Aesthetics of rage made it possible in the first place.

That night I asked for anal and let pain sweep my under.

Gördüğüm ilk şey arabaydı.

Sarkan tamponuyle bütün kaldırımı dolduran, yarım yemiş bir cümle gibi okundu. Pahalı, mat gri, o buraya hiç yakışmadı, sanki başka birinin parasının içenden yılan gibi gezip sonunu burada buldu: kırık ve ölüm saçan. Bilseydim belki onu durdurup yağsını kontrol ederdim, arka ışıkların hala çalışıp çalışmadığını bakardım. Annem bu objeye acırdı, bütün üzgun dikkatleriyle, ve o insanların nasıl onun tepesinden uctuğnu ve etrafına fırladığını. Muhtemelen arabanın fonksiyonu kontrol ettikten sonra, ona yeni bir isim koyardım, Çiçek, ve herkese söylerdim ki çoçukların taşınması için düzeltilmelidir. Aslında hiç emin değilim, çünkü aynı anda biliyorum ki öfke ortasım nefes alırdı ve onun sözünü tuttum an belki de beni boğardı. Hiddetin estetiği bunu en başdan kabul ederdi.

O gece kıçımdan terci ettim, ve tam dibimden bütün canım yandı.

-Cara Benedetto, ‘on Charlottesville’, August / Ağustos 12, 2017 translated to Turkish by Elif Saydam